ποίημα για σένα: Ιουλίου 2010

ποίημα για σένα

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

143 ~ ο Νίκος Σπάνιας για τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη

***

Η φωνή του Καβάφη

Ήχος δεν έβγαινε από τη φωνή του.
Ήταν ανάκουστη σα να γλίστραγε πάνω
στον πάγο.
Η φρικτή πληγή απ' το μαχαίρι στο λαιμό,
Είχε κι αυτή παγώσει. Την είχε σκεπάσει
Άφθονο, παρθένο χιόνι...
Ονειρευότανε σαν το παιδί στον ύπνο του καθώς
Ακούει να φθάνουν σαν απόηχος στ' αυτιά του
Παγοδρομίες και χιονοπόλεμοι.
Με αρέσουν οι ευειδείς νέοι.
Με αρέσει η χαρά της αφθαρσίας μες τα
μάτια.
Με αρέσει το κάλλος, πλην όμως δίχως έπαρση.
Με αρέσει αυτό το δημιουργικό μου πείσμα.
Με αρέσουν οι βαθύτατές μου μεταπτώσεις.
Η ζωή του ηδονιστή είναι η πιο καλή προετοιμασία
Για να πατήσει κανείς για πάντα το κατώφλι του μυστικισμού.
Συμπεριφορά σημαίνει τι κάμνουμε
Και όχι ό,τι μας κάμνουν.

A man is defined by hiw longings.
Όλα μου τα πάθη υπήρξαν ένας μέγας πόθος
για το άπειρο.
Το μυστικό της ποίησής μου είναι πρώτα
Να βρίσκω κι ύστερα να ψάχνω.
Ω, αυτοί οι παρακατιανοί ποιηταί της Γενέτειρας.
Τόσον επηρμένοι, τόσον ανόητοι, τόσον πολυπληθείς.
Σαν τις καρφίτσες στα μαξιλαράκια της νοικοκυράς
Θυμάστε;
On fait de moi un personage que
Je n' aimerais paw renconter!
Όμως εγώ, στον ύπνο μου κι όπως περνώ
Μέσ' απ' την πύλη της αθανασίας — αν είναι ένα τέτοιο πράγμα εφικτό —
Αισθάνομαι σαν άρκτος πολική.
Ορύομαι και η φωνή μου είναι η έκταση της
παγωνιάς
Είναι η ασπράδα του χιονιού
Είναι ο αμέτρητος εσωτερικός μου πόνος.
Περίεργο.
Ορύομαι και δεν ακούγω τη φωνή μου.


από το βιβλίο Νίκος Σπάνιας, Αμερική
εκδ. Οδός Πανός, 1988

(προδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ανακύκληση
τ.7 / Ιαν. 1987)

.
Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 2
.

Ετικέτες ,

25.7.10 0 comments

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

142 ~ η Μάγδα Ίσανος για την Σαπφώ

Magda Isanos for Sappho

***

Σαπφώ, σε βλέπω πάντοτε,
γλυκειά προμάμμη,
έτσι όπως το παλιό
σε δείχνει ανάγλυφο,
με σκιές από φεγγάρι κι από φίλντισι
στο μάγουλό σου το χλωμό,
στο καθαρό σου μέτωπο.

Το θείο χαμόγελο σου
λες και στο μάρμαρο
έχει ζωή φυσήσει,
λες και τα χείλη σου
ακόμη ανασαλεύουν.

Ξέρω πως αν τολμήσω να φιλήσω
τη μορφή σου, τη φλογισμένη από τον ήλιο,
— κι ας έχουνε περάσει τόσοι αιώνες!—
η φλόγα των χειλιών σου θα με κάψει.

μτφ: Γιώργος Δ. Χουρμουζιάδης

από το βιβλίο του Γ.Δ. Χουρμουζιάδη νέες Εποπτείες
εκδ. Ιωάννη Σιδέρη, 1984
.

Ετικέτες

14.7.10 0 comments

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

141 ~ ο Ηλίας Κεφάλας στον Μάρκο Μέσκο

***

Του μαραμένου χόρτου

Στον Μάρκο Μέσκο

Με το τριφύλλι και τον άνεμο, με το πυράκτωμα της πέτρας,
με τον πάγο και την ψιλή βροχή.
Νάτα τα αρχαία δάχτυλα της νοσταλγίας, που ψάχνουν μέσα
στην καρδιά μου, που ανοίγουν τους πόρους του μυαλού.
Ποιος ξηλώνει τη φυλλωσιά, ποιος θερίζει τον τρικυμισμένο
κάμπο, ποιος σπάζει το φράγμα του θολού νερού.
Δρόμοι ασημένιοι των σαλιγκαριών διακλαδίζονται με τις
λοξές ματιές των άστρων.
Από πού να δείτε.
Πουλιά πετάγονται στον ουρανό, χαλάζι με βατράχια και θλιμμένα ψάρια,
πληγές ολέθριες που ονειρεύτηκε ένα πικρό τοπίο.
Σας μίλησα, σας μίλησα για τον μεγάλο άνεμο και την πλατειά
πεδιάδα, σας μίλησα για την επτάργυρη νύxτα, δεν με πιστέψατε,
να, τώρα, τα οστά, να οι xορταριασμένοι δρόμοι.
Περάσματα ανοιxτά, ποια ώρα του μαραμένου xόρτου κλείσατε. Άι, άι xαμένο κέρατο βοδιού, που σκάβεις την άμμο την πανέρημη.
Άι, άι ρουμπίνια κόκκινα ποτ σβήσατε μέσα στά μάτια της αράχνης.
Σε χαιρετώ μαύρο χωράφι που με απέβαλες, λάσπη βαθειά που θα με πάρεις πίσω.


από την Ποιητική Ανθολογία Φωνές '93
εκδ. Πρόσπερος, 1994
.

3.7.10 0 comments