ποίημα για σένα

***

Το ένα, ακίνητο, άκρο
ενός ήχου της σιέστας

στον Πέτρο Στεργιόπουλο

Σταμάτησε σε μουντζούρες
να περιχέει η ζέστη
τα ρίγη των χαμηλών πυλώνων
στον ώμο του ποδηλάτη
που διορθώνει
κλακ
την αλυσίδα
εδώ και μέρες,
καθώς τώρα
        το αθησαύριστο φως,
        αφού μεγάλωσε και κυμάτισε
        σαν πέστροφα μες στ' αγκάθια και τις σκιές του,
        γέννησε και πέθανε κοκάλινο στα χωράφια.
Χέρσα χωρίς χαμομήλια και δημοκοπίες,
        μέρες άπνοιας με δεμάτια λιγνών κορμών
        σε μαύρο σκοινί σαν στάχυα,
        στις οποίες
        είδα να εκβάλλουν
        κατά διαστήματα τα μονοπάτια με τις ξερολιθιές
στην κεντρική αρτηρία
        του ασφαλτοστρωμένου δρόμου
κι εκεί που τελειώνει το κόκκινο χώμα
ν' αρχίζει η άυπνη έννοια
        της (ανθρώπινης) παρουσίας
κι ανάμεσα στ' αγάλματα του τηλέγραφου
δυνατότητες ρημάτων σε αθημώνιαστα μπουκέτα κενού
κι αδιόρατες εναντιότητες
σ' ενότητες άδειας πίσσας,
              υποκείμενης,
              πάνω στην οποία.


από το βιβλίο του Αλέξιου Μάινα Το περιεχόμενο του υπόλοιπου
εκδ. Γαβριηλίδης, 2011
.